Τόσοι πολλοί κι όμως κανείς

Κι αν μιλήσεις ποιος θα το ακούσει σε αυτή τη βοή;
Κι αν γράψεις ποιος θα το δει ανάμεσα σε τόσα γράμματα;
Κι αν θελήσεις (...) ποιος θα θελήσει μαζί σου;
Τόσοι πολλοί κι όμως κανείς.

The never ending WHY

Γιατί;
Μια ερώτηση τόσο μικρή μα ταυτόχρονα και τόσο μεγάλη. Μια ερώτηση που με βασανίζει από παιδί (γιατί μαμά; :Ρ) αλλά που επιμένει καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μου.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πίστευα πως για όλα τα "γιατί;" υπάρχει "επειδή" και όλα τα πράγματα έχουν εξήγηση και συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Κι όμως μεγαλώνοντας πολλές φορές ήταν τόσο δύσκολο να μάθω το "επειδή" και να βρω την αιτία πίσω από πράγματα,καταστάσεις, λόγια συμπεριφορές.

Όσο μεγαλώνω αυτό γίνεται όλο και ποιο δύσκολο, γιατί τελικά όσα και να μάθεις για τον κόσμο και τους ανθρώπους πάντα θα υπάρχει κάτι που δεν ξέρεις, δεν μπορείς να κατανοήσεις ή δεν έχεις τη δυνατότητα να μάθεις.

Με τα "επειδή" συμβαίνουν μερικά περίεργα πράγματα. Κάποιες φορές τα μαθαίνεις πολύ μετά τα "γιατί;", άλλες φορές κάποιος τα ξέρει αλλά δεν θέλει ή δεν μπορεί να στα πει, κάποιες φορές αυτός που τα ξέρει δεν ξέρει εσένα ώστε να στα πει ενώ πολλές φορές αυτός που τα ξέρει δεν υπάρχει καν και ουσιαστικά δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να τα μάθεις...

Έτσι η σχέση ανάμεσα σε "γιατί;" και "επειδή" καταλήγει να είναι πολύ περίπλοκη για να την κατανοήσουμε πλήρως. Με αποτέλεσμα να μένουν πάρα πολλά "γιατί;" χωρίς "επειδή"...

Συνεχίζω να πιστεύω πως για κάθε "γιατί΄" υπάρχει ένα "επειδή" είτε τελικώς το μαθαίνω είτε όχι. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι θα σταματήσω να ρωτάω... :Ρ

Εμείς οι άνθρωποι

Οι άνθρωποι είμαστε περίεργα πλάσματα. Είμαστε διαφορετικοί από τα υπόλοιπα πλάσματα του πλανήτη μας και αυτό καμιά φορά δημιουργεί προβλήματα. Κατανοούμε τι θα πει συνείδηση, ηθική, λογική και συναίσθημα, έχουμε πλούσιο εσωτερικό κόσμο που σημαίνει ότι μπορούμε να νιώσουμε τόσο όμορφα όσο και άσχημα πράγματα που όμως δεν μπορούν να εξηγηθούν ούτε έχουν πραγματική υλική υπόσταση.

Αυτή η πολυπλοκότητα είναι που μας κάνει ξεχωριστούς μα ταυτόχρονα που μας κάνει και τη ζωή δύσκολη. Υπάρχουν τόσα πολλά για να σκεφτείς, να αναλύσεις, να νιώσεις και να κάνεις που όλα μαζί μπορούν να δημιουργήσουν τρομακτικές καταστάσεις σύγχυσης.  

Και πως είναι δυνατόν να έχεις πάντα τόσα πράγματα υπό έλεγχο; 

Δεν είναι...

Έτσι αυτή η πολυπλοκότητα καταλήγει να έχει δύο διαστάσεις, Από τη μία μας μπερδεύει και μας δυσκολεύει και από την άλλη κάνει την ζωή και την ύπαρξή μας πιο ενδιαφέρουσα.

Οπότε είναι μόνο θέμα οπτικής γωνίας. Οι άνθρωποι είμαστε μυστήρια πλάσματα και αυτό δεν αλλάζει, από εκεί και πέρα μένει να σκεφτούμε. Είναι απλά κάτι που μας δυσκολεύει τη ζωή ή κάτι που μας σώζει από την αφόρητη ανία και μας δίνει λόγο ύπαρξης; 

Ο εγωισμός του συναισθήματος.

Μια πράξη, μια κατάσταση, ένα άτομο μπορεί να μας δημιουργήσει μεγάλη γκάμα συναισθημάτων, όμορφα ή άσχημα. Το περίεργο στην ιστορία είναι ο τρόπος αλληλεπίδρασης των συναισθημάτων μέσα μας αλλά και έξω από εμάς, σε συνδυασμό με τα συναισθήματα των άλλων.

Ένα συναίσθημα είναι πάντα εγωιστικό. Δημιουργείται σε κάποιον και υπάρχει μέσα σε αυτόν για αυτόν. Δεν μπορεί να "καταλάβει" ούτε να υποκείψει σε καταστάσεις, αυτό είναι δουλειά της λογικής...

Το συναίσθημα αυτό μπορεί να οδηγήσει σε πράξεις ή απραξίες. Και μπορεί να έχει ανταπόκριση αλλά μπορεί και όχι. Όση σημασία έχει το συναίσθημα καθεαυτό τόση σημασία έχει το αποτέλεσμα που θα φέρει και ο δρόμος που θα σε οδηγήσει να πάρεις.

Όταν βρεθεί αντίπαλο με τη λογική τότε ο δρόμος που θα αποτελέσει την τελική επιλογή είναι πάντα κατά το ήμισυ σωστός. Πάντα θα υπάρχει η δυσκολία, ο φόβος και το αν. Πάντα θα υπάρχει το άλλο μισό που διαφωνούσε. Και η γαλήνη, αν έρθει, πρόκειται να αργήσει αρκετά....

Σα τα τρένα και οι άνθρωποι

Στη ζωή μας συναντούμε πολλούς ανθρώπους. Άλλοι μένουν περισσότερο άλλοι λιγότερο, άλλοι για πάντα και άλλοι ούτε για μια στιγμή. Και δεν είναι ούτε λάθος ούτε σωστό, είναι απλά η ζωή.

Κι όμως όλοι κάτι θα αφήσουν για μας. Μεγάλο, μικρό, ασήμαντο, σημαντικό δεν έχει σημασία τι θα είναι αυτό σημασία έχει πως θα επιδράσει σε μας. Οι μικρές στιγμές φτιάχνουν την μεγάλη μας ιστορία. Μια ιστορία τις οποίας οι λεπτομέρειες είναι θολές όμως αυτές καθορίζουν την μεγάλη εικόνα. Αυτά που ξεχνιούνται είναι αυτά που καμιά φορά παίζουν τον σημαντικότερο ρόλο.

Άραγε θα θυμόμαστε τα άτομα που μας έκαναν τον άνθρωπο που είμαστε τώρα; Κι αν τα θυμόμαστε είναι σίγουρο πως η ανάμνηση μας είναι σωστή; Και θα θυμόμαστε τα άτομα που πρέπει ή μόνο αυτά που απλά προσέξαμε περισσότερο;

Σα τα τρένα και οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν και αφήσουν το σημάδι τους στις γραμμές της ζωής μας.  Δεν μπορούμε να θυμόμαστε κάθε τρένο που περνά απ'τις γραμμές μας, μπορούμε όμως να τα ευγνωμονούμε όλα τους, γιατί με τον τρόπο τους άλλαξαν κάτι στη ζωή μας.

Το μαγικό χαλί

Αν κοιτάξεις γύρω σου σίγουρα θα δεις αρκετούς ανθρώπους με προβλήματα και σίγουρα θα παρατηρήσεις ότι πολλοί από αυτούς δεν προσπαθούν να τα λύσουν αλλά να τα παραβλέψουν, ελπίζοντας να λυθούν μόνα τους.

Εμείς οι άνθρωποι έχουμε μερικά εκπληκτικά χαρίσματα και ένα από αυτά είναι η επιλογή και μαζί της, η επιλεκτική ακοή, η επιλεκτική μνήμη κτλ. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι επιλέγουμε μόνο ότι μας αρέσει, μα η ζωή είναι συνδυασμός ευχάριστου και δυσάρεστου και το ένα δεν πάει χωρίς το άλλο. Όταν κάτι δεν μας αρέσει δεν μπορούμε απλά να το παραβλέψουμε και να προσποιηθούμε ότι δεν υπάρχει και ειδικά όταν πρόκειται για ένα πρόβλημα. Ακόμα περισσότερο όταν αυτό αφορά και άλλα άτομα. Γιατί όταν αφήνουμε άλυτο ένα πρόβλημα αυτό διογκώνεται και γίνεται χειρότερο και πιο δύσκολο στη λύση του.

Δεν υπάρχει μαγικό χαλί κάτω από το οποίο θα καταχωνιάζαμε όλες μας τις σκοτούρες και αυτές θα εξαφανίζονταν. Υπάρχει η πραγματικότητα και τα προβλήματα που πάνε μαζί της, και οι άνθρωποι που επηρεάζονται από αυτά. Ακόμα και αν κάποιος νιώθει καλά με το να παραβλέψει κάποιο πρόβλημα μπορεί οι άλλοι που εμπλέκονται να μην νιώθουν το ίδιο. Όσο πιο γρήγορα λύνεται κάτι τόσο πιο ανώδυνα περνάει    όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Αν βγάλεις τον ώμο σου θα πας στον γιατρό και θα τον επαναφέρει αμέσως στην θέση του δεν θα περιμένει μερικές εβδομάδες! Εκείνη τη στιγμή μπορεί να σε πεθάνει στον πόνο μα μετά θα είναι πολύ καλύτερα από το να το άφηνες έτσι για καιρό. 

Το ίδιο ισχύει και για τα προβλήματα! Τη στιγμή που δημιουργούνται  νιώθουμε πως μας πνίγουν αν όμως ασχοληθούμε κατευθείαν με αυτά και τα λύσουμε αμέσως τότε όλα θα κυλήσουν πιο ομαλά και το θέμα θα ξεχαστεί σίγουρα πολύ πιο γρήγορα!

Δεν υπάρχει λοιπόν μαγικό χαλί υπάρχει μόνο η πραγματικότητα.

Αυτό το κάτι το ιδανικό

Ιδανικό: Αυτό που καλύπτει πλήρως τα κριτήρια που έχουμε θέσει χωρίς καμία προοπτική αλλοίωσης.

Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουμε εμείς οι άνθρωποι είναι να σχηματίζουμε στο μυαλό μας το ιδανικό από κάθε κατηγορία, δηλαδή σπίτι, αυτοκίνητο, οικογένεια, φίλο, σύντροφο κλπ. Το κακό με αυτό είναι πως δεν υπάρχει τίποτα ιδανικό σε έναν μη ιδανικό κόσμο. Και αν τύχει να το βρούμε θα είναι σίγουρα αντικείμενο και όχι άνθρωπος και θα είναι ιδανικό για εκείνη τη στιγμή ενώ θα έχει ημερομηνία λήξης, μπορεί να είναι διαφορετική για τον καθένα αλλά έχει για όλους!

Κυνηγώντας λοιπόν το ιδανικό χαλάμε κάθε τι καλό στο διάβα μας καθώς θεωρούμε πως είναι απλά "καλό" και συνεχίζουμε το ψάξιμο για το τέλειο. Ένα τέλειο που δεν πρόκειται ποτέ να έρθει ειδικά όταν το ψάχνουμε ανάμεσα σε έμψυχα αντικείμενα. Ο κόσμος και συνεπώς και οι άνθρωποι δεν είναι τέλειοι. Είμαστε φτιαγμένοι με ελαττώματα και ψεγάδια όπως όλα πάνω στο πλανήτη γη έχουν τα αδύναμα σημεία τους έτσι κι εμείς. Μόνο που είναι πολλά, ποικίλα και διαφορετικά για τον καθένα μας.

Όλοι μας έχουμε κάτι που μας εμποδίζει να γίνουμε τέλειοι (εξάλλου αν κάποιος ήταν τέλειος θα είμασταν όλοι οπότε θα υπήρχε μονοτονία και στασιμότητα). Τα ελαττώματά μας είναι αυτά που μας κάνουν ξεχωριστούς και η χρυσή τομή στη σχέση δύο ατόμων είναι τα ελαττώματα του ενός να ταιριάζουν με του άλλου και κανένα να μην δημιουργεί πρόβλημα. Το γεγονός όμως ότι κάποιοι άνθρωποι μπορούν μεταξύ τους να τα παραβλέψουν δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν.

Είναι λοιπόν θέμα αντοχής, ανοχής και συμβατότητας αν δύο ή παραπάνω άνθρωποι θα καταφέρουν να εναρμονιστούν. Σε δέχομαι και με δέχεσε όπως είμαστε αλλιώς δεν μπορεί να υπάρξει συνύπαρξη. Όσο λοιπόν ο άνθρωπος ψάχνει να βρει το "ιδανικό" θα παραμένει για πάντα ένας κυνηγός χωρίς θήραμα, κάποιος που τρέχει συνεχώς πίσω από ουράνια τόξα προσπαθώντας να αρπάξει τον χρυσό που βρίσκεται στην άκρη τους.

Κι όλα αυτά γιατί "ιδανικό" δεν υπάρχει! Υπάρχουν μόνο υποφερτές και μη, ατέλειες! 

Η ανατριχίλα του πραγματικού συναισθήματος

Σε ένα κόσμο γεμάτο ψέμματα και υποκρισία οι περισσότεροι ψάχνουν το πραγματικό συναίσθημα.
Το αληθινό, αναλλοίωτο παντοτινό συναίσθημα που θα προσφέρει την ασφάλεια της αληθινής αίσθησης και γνώσης. Το λάθος στην υπόθεση είναι το "παντοτινό" γιατί η αξία των συναισθημάτων δεν μετριέται τόσο στο χρόνο όσο στο βάθος και τον αντίκτυπο στον ψυχικό κόσμο αυτού που το νιώθει. Τίποτα δεν μένει για πάντα γιατί πολύ απλά είναι λάθος να μένει για πάντα. Αν ίσχυε αυτό αυτομάτως χάνει την αξία του. Κάθε συναίσθημα έχει διαφορετική διάρκεια ζωής και αυτό είναι που κάνει την ζωή ενδιαφέρουσα και ωραία. Γιατί δεν υπάρχει χαρά ή λύπη αλλά στιγμές χαράς ή λύπης. Έτσι όλα μετράνε πιο πολύ για την ένταση και λιγότερο για την διάρκεια.

Το πραγματικό συναίσθημα σε κάνει να ανατριχιάζεις, το νιώθεις συθέμελα, σε συγκλονίζει και σε ταρακουνά είτε είναι όμορφο είτε άσχημο. Δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι είναι αληθινό. Το νιώθεις και το ξέρεις! Κάθε φορά που νιώθεις ένα μυρμήγκιασμα στην ραχοκοκαλιά σου και σου σηκώνεται η τρίχα ξέρεις ότι ΝΙΩΘΕΙΣ!