Ιδανικό: Αυτό που καλύπτει πλήρως τα κριτήρια που έχουμε θέσει χωρίς καμία προοπτική αλλοίωσης.
Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουμε εμείς οι άνθρωποι είναι να σχηματίζουμε στο μυαλό μας το ιδανικό από κάθε κατηγορία, δηλαδή σπίτι, αυτοκίνητο, οικογένεια, φίλο, σύντροφο κλπ. Το κακό με αυτό είναι πως δεν υπάρχει τίποτα ιδανικό σε έναν μη ιδανικό κόσμο. Και αν τύχει να το βρούμε θα είναι σίγουρα αντικείμενο και όχι άνθρωπος και θα είναι ιδανικό για εκείνη τη στιγμή ενώ θα έχει ημερομηνία λήξης, μπορεί να είναι διαφορετική για τον καθένα αλλά έχει για όλους!
Κυνηγώντας λοιπόν το ιδανικό χαλάμε κάθε τι καλό στο διάβα μας καθώς θεωρούμε πως είναι απλά "καλό" και συνεχίζουμε το ψάξιμο για το τέλειο. Ένα τέλειο που δεν πρόκειται ποτέ να έρθει ειδικά όταν το ψάχνουμε ανάμεσα σε έμψυχα αντικείμενα. Ο κόσμος και συνεπώς και οι άνθρωποι δεν είναι τέλειοι. Είμαστε φτιαγμένοι με ελαττώματα και ψεγάδια όπως όλα πάνω στο πλανήτη γη έχουν τα αδύναμα σημεία τους έτσι κι εμείς. Μόνο που είναι πολλά, ποικίλα και διαφορετικά για τον καθένα μας.
Όλοι μας έχουμε κάτι που μας εμποδίζει να γίνουμε τέλειοι (εξάλλου αν κάποιος ήταν τέλειος θα είμασταν όλοι οπότε θα υπήρχε μονοτονία και στασιμότητα). Τα ελαττώματά μας είναι αυτά που μας κάνουν ξεχωριστούς και η χρυσή τομή στη σχέση δύο ατόμων είναι τα ελαττώματα του ενός να ταιριάζουν με του άλλου και κανένα να μην δημιουργεί πρόβλημα. Το γεγονός όμως ότι κάποιοι άνθρωποι μπορούν μεταξύ τους να τα παραβλέψουν δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν.
Είναι λοιπόν θέμα αντοχής, ανοχής και συμβατότητας αν δύο ή παραπάνω άνθρωποι θα καταφέρουν να εναρμονιστούν. Σε δέχομαι και με δέχεσε όπως είμαστε αλλιώς δεν μπορεί να υπάρξει συνύπαρξη. Όσο λοιπόν ο άνθρωπος ψάχνει να βρει το "ιδανικό" θα παραμένει για πάντα ένας κυνηγός χωρίς θήραμα, κάποιος που τρέχει συνεχώς πίσω από ουράνια τόξα προσπαθώντας να αρπάξει τον χρυσό που βρίσκεται στην άκρη τους.
Κι όλα αυτά γιατί "ιδανικό" δεν υπάρχει! Υπάρχουν μόνο υποφερτές και μη, ατέλειες!
Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουμε εμείς οι άνθρωποι είναι να σχηματίζουμε στο μυαλό μας το ιδανικό από κάθε κατηγορία, δηλαδή σπίτι, αυτοκίνητο, οικογένεια, φίλο, σύντροφο κλπ. Το κακό με αυτό είναι πως δεν υπάρχει τίποτα ιδανικό σε έναν μη ιδανικό κόσμο. Και αν τύχει να το βρούμε θα είναι σίγουρα αντικείμενο και όχι άνθρωπος και θα είναι ιδανικό για εκείνη τη στιγμή ενώ θα έχει ημερομηνία λήξης, μπορεί να είναι διαφορετική για τον καθένα αλλά έχει για όλους!
Κυνηγώντας λοιπόν το ιδανικό χαλάμε κάθε τι καλό στο διάβα μας καθώς θεωρούμε πως είναι απλά "καλό" και συνεχίζουμε το ψάξιμο για το τέλειο. Ένα τέλειο που δεν πρόκειται ποτέ να έρθει ειδικά όταν το ψάχνουμε ανάμεσα σε έμψυχα αντικείμενα. Ο κόσμος και συνεπώς και οι άνθρωποι δεν είναι τέλειοι. Είμαστε φτιαγμένοι με ελαττώματα και ψεγάδια όπως όλα πάνω στο πλανήτη γη έχουν τα αδύναμα σημεία τους έτσι κι εμείς. Μόνο που είναι πολλά, ποικίλα και διαφορετικά για τον καθένα μας.
Όλοι μας έχουμε κάτι που μας εμποδίζει να γίνουμε τέλειοι (εξάλλου αν κάποιος ήταν τέλειος θα είμασταν όλοι οπότε θα υπήρχε μονοτονία και στασιμότητα). Τα ελαττώματά μας είναι αυτά που μας κάνουν ξεχωριστούς και η χρυσή τομή στη σχέση δύο ατόμων είναι τα ελαττώματα του ενός να ταιριάζουν με του άλλου και κανένα να μην δημιουργεί πρόβλημα. Το γεγονός όμως ότι κάποιοι άνθρωποι μπορούν μεταξύ τους να τα παραβλέψουν δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν.
Είναι λοιπόν θέμα αντοχής, ανοχής και συμβατότητας αν δύο ή παραπάνω άνθρωποι θα καταφέρουν να εναρμονιστούν. Σε δέχομαι και με δέχεσε όπως είμαστε αλλιώς δεν μπορεί να υπάρξει συνύπαρξη. Όσο λοιπόν ο άνθρωπος ψάχνει να βρει το "ιδανικό" θα παραμένει για πάντα ένας κυνηγός χωρίς θήραμα, κάποιος που τρέχει συνεχώς πίσω από ουράνια τόξα προσπαθώντας να αρπάξει τον χρυσό που βρίσκεται στην άκρη τους.
Κι όλα αυτά γιατί "ιδανικό" δεν υπάρχει! Υπάρχουν μόνο υποφερτές και μη, ατέλειες!
