Θυμάμαι τότε που συζητούσαμε για αλήθειες, τότε που μου έλεγες τα ότι σημαντικά πράγματα στη ζωή είναι μικρά και αναπάντεχα. Είναι απλά και απρόσμενα και δε θέλουν τίποτα άλλο παρά ελάχιστο κόπο και πολύ συναίσθημα για υλοποιηθούν και που δημιουργούν ένα μπουκέτο πολύχρωμων, χαρούμενων αναμνήσεων.
Οι λεπτομέρειες μου έλεγες κάνουν την διαφορά, εκείνα τα μικρά πραγματάκια που σου αλλάζουν την καθημερινότητα και θυμάσαι για πάντα. Και είχες δίκιο, οι πιο καλές αναμνήσεις είναι «μικρές» στιγμές. Τα πιο συγκινητικά πράγματα είναι τοσοδούλια και απλά, μα γεμάτα δύναμη και συναίσθημα. Τα μικρά γράμματα, μου είχες πει, κάνουν τη διαφορά στα μεγαλύτερα συμβόλαια. Κι είχες δίκιο, γι’ αυτό και σε ακολούθησα και πίστεψα σε αυτό που ονόμασες «μικρή» αλήθεια.
Μα έχω καιρό να κοιτάξω στον καθρέφτη. Έχω καιρό να σου μιλήσω και να σε πιστέψω. Κι εσύ έχεις καιρό που σωπαίνεις.
Μα πώς γίνεται να ξέχασες τα μικρά γράμματα;
Αφού εσύ είσαι που τα έγραψες και τα έκανες μεγάλα…
